Σε εκείνο το τρένο …

«Απ΄ τα όνειρά μας όσα δεν είχανε κλαπεί

ίσως τα πιο όμορφα χαθήκανε με σας»

Το ΓΕ.Λ. Στυλίδας τίμησε τους νεκρούς της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη με δράσεις κατά τη διάρκεια της 5^ης διδακτικής ώρας. Οι μαθητές άκουσαν τραγούδια αφιερωμένα στα θύματα, διάβασαν κείμενα που έγραψαν οι ίδιοι και όλοι μαζί τήρησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των νεκρών. Στο τέλος κάθε μαθητής άφησε ένα σύντομο γραπτό μήνυμα για να δημιουργηθεί ένα κολάζ με  συνθήματα και στίχους που εκφράζουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους για το δυστύχημα.

Τα Τέμπη δε θα περάσουν στη λήθη, γιατί η λήθη είναι δείγμα ατομισμού και αδιαφορίας, είναι υποχώρηση της συλλογικής μνήμης. 

57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε εκείνο το τρένο, άνθρωποι με οικογένεια, αγάπη, όνειρα και μια ζωή μπροστά τους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Δεν ήξεραν όταν έβγαζαν το εισιτήριο ότι αυτό το ταξίδι θα είναι και το τελευταίο τους, ότι όλα θα χάνονταν εκείνο το μοιραίο βράδυ. Άραγε ποια σκέψη να κατοικούσε στα υπόγεια του μυαλού τους την ώρα της σύγκρουσης; Μπορεί να σχεδίαζαν τη μεγάλη αγκαλιά που θα έδιναν στους φίλους και συγγενείς τους την ώρα της συνάντησης τους! Μπορεί και να διάβαζαν το αγαπημένο τους βιβλίο ή να άκουγαν ένα τραγούδι, το οποίο τους πρόσφερε αισιοδοξία για το μέλλον! Και οι επιζήσαντες … τον εφιάλτη που έζησαν αντικρίζοντας τους τραυματισμένους και νεκρούς ανθρώπους, θα καταφέρουν να τον ξεχάσουν ποτέ; Πιθανόν όχι. Όλοι λέμε πως η ανθρώπινη ζωή έχει μέγιστη αξία, μα όπως αποδείχτηκε κάποιοι, από εμάς, ουδέποτε νοιάστηκαν για αυτή. Κι όμως κάποιοι είπαν ανθρώπινο λάθος, συγκεκριμένα αυτοί που γνώριζαν την κατάσταση που επικρατούσε και τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε. Και τι να πει κανείς για τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων, οι οποίοι υπέστησαν τον μεγαλύτερο πόνο; Σε αυτούς που φέτος υποδέχθηκαν τον νέο χρόνο χωρίς χαμόγελο αλλά με μια θλίψη και νοσταλγία για το παρελθόν. Θα επιθυμούσαν δηλαδή να γυρίσουν για λίγο-κι αν είναι δυνατόν να μείνουν κιόλας- οι αγαπημένοι τους, για να περάσουν μαζί τις γιορτές. Στους συγγενείς που η αγκαλιά τους άδειασε για πάντα και μόνο το κρύο πλέον αισθάνονται, αφού ταιριάζει απόλυτα με τα συναισθήματά τους! Μόνο κουράγιο μπορούμε να ευχηθούμε σε αυτούς τους ανθρώπους πρώτον για να αντέξουν την απώλεια του αγαπημένου τους προσώπου και δεύτερον για να αγωνιστούν ώστε αυτό το έγκλημα να μην επαναληφθεί. Κι όλοι εμείς φυσικά ως κοινωνία πρέπει να σταθούμε δίπλα τους με κάθε τρόπο, να αποδείξουμε με τις πράξεις μας πως αισθανόμαστε τον πόνο τους και τους υποστηρίζουμε στον αγώνα τους, ενάντια στην αδικία. Και λέω αδικία γιατί είναι άδικο να περιμένεις τον άνθρωπο σου με ανυπομονησία κι αντί γι αυτόν να λαμβάνεις ένα τηλεφώνημα. Ένα τηλεφώνημα ψυχρό, το οποίο θα δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό στη ζωή σου που τίποτα πια δεν μπορείς να κάνεις, για να απαλλαγείς από αυτό, παρά να μάθεις να ζεις έτσι. Είμαστε όλοι λοιπόν υπεύθυνοι να οριστικοποιήσουμε ότι κανένας ξανά δεν θα βιώσει το απόλυτο μαρτύριο της απώλειας του ανθρώπου του.

28-02-2024